Understaning and Bridging the Generation Gap

Generatie kloof: oplossing ligt dichterbij dan gedacht

​

Eerlijk gezegd was me dat verschil nooit opgevallen tot de laatste vergadering van OPP- Overseas Progressive Pakistanis. Daarin werd er gesproken over een zogenoemde “Generation Gap.” Dat houdt in: een verschil tussen twee generaties die zo groot is dat er conflicten ontstaan. Dat zijn dan vooral problemen thuis tussen ouders en kinderen.

​

Ik zal even in het kort vertellen wat er tijdens de bijeenkomst allemaal werd besproken. We begonnen met een inleiding over de verschillende generaties die er tegenwoordig zijn. Drie van de generaties heb ik al benoemd. Verder werd nog de Oude Generatie benoemd. Dat ging over de mensen die voor 1946 waren geboren.

Na de korte inleiding werd er verteld wat voor problemen er allemaal waren tussen de generaties. We zoomden in op de Pakistani’s in Nederland die last hebben van de verschillen tussen de generaties. Om die verschillen voor ons te krijgen en er een antwoord op te vinden werd de groep in tweeën gedeeld.

​

Per groep bespraken we wat wij dachten dat de twee belangrijkste problemen waren bij een generatie kloof. Hiervoor kregen we een half uur. In onze groep kwamen we uit op verschillende normen en waarden van de generaties en ook een tekort aan goede communicatie.

Daarna bespraken we weer als een hele groep wat we besproken hadden en wat we vinden dat er moet veranderen. We waren tot de conclusie gekomen dat ouders meer met hun kinderen moeten praten. Hierdoor kun je de normen en waardes ook goed bespreken en elkaar respecteren. Ook is het naar voren gekomen dat het de ouders zijn die de verschillen van de generaties meer lijken te zien dan de kinderen. Je kun dan ook zeggen dat de “Generation Gap” eerder een probleem voor de volwassenen is dan voor de kinderen.

Ikzelf was nogal verbaasd dat dit het onderwerp was. Ik heb, zoals is al eerder zei, dat verschil nooit echt gevoeld. Ik kon me niet zo goed relateren aan het onderwerp, totdat ik nadacht over een paar jaar terug toen ik elf jaar oud was. Mijn ouders waren niet helemaal gewend aan een puberend kind. Ze wisten niet zo goed wat ik wilde, en als ze dachten dat ze dat wisten waarschuwden ze me voor de kleinste dingen. Ze wisten het niet beter, maar ze hadden me tegelijkertijd ook nooit gevraagd wat ik voelde en wat ik wilde.

​

Ze hebben door de jaren heen wel geleerd hoe het wel moet, dus mijn zusjes hebben hier niet al te veel last van. Ik heb er ook nooit meer aan gedacht hoe ze toen deden, dus kostte het me tijd om met redenen op te komen. Alleen zijn er wel heel veel andere Pakistaanse jongeren die zich in dezelfde situatie bevinden als ik toen. Misschien is de situatie bij hun nog erger dan bij mij. Dat zijn de jongeren die nu hulp nodig hebben, beter gezegd, hun ouders hebben hulp nodig.

Het was goed om het hierover te hebben. Alleen heb ik het gevoel dat dit niet de mensen heeft bereikt wie het aangaat, en uiteindelijk willen we dat dat wel gebeurt.

​

Het zou volgens mij ook wat interessanter zijn geweest als er mensen waren die dit probleem echt heel erg ervaren op dit moment. Het zou wat pit in de discussie hebben gebracht en dingen zouden beter van verschillende perspectieven kunnen bekeken worden, om uiteindelijk tot een nog betere oplossing te komen.